Bloemen voor Ana Maria

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal

Vertaald van Spaans naar Nederlands door: Nathalie Mus

Begonia’s, azalea’s, geraniums, lelies, petunia’s...ze weet niet waar te beginnen in de kwekerij van Lochristi. Ze zou ze allemaal willen meenemen. Bovendien is het mei en alles wordt verkocht. De aroma’s van de kwekerij hypnotiseren haar en haar blik blijft even hangen bij de rozen, met hun enorme kronen, ellenlange stelen en puntige doornen. De witte zijn altijd al haar favoriete geweest. Eén enkele, witte natuurlijke roos, zonder verpakking of versiering is het mooiste wat er is, denkt ze luidop. Het is lang geleden dat er haar nog iemand zo’n roos heeft geschonken op de tweede zondag van mei. 

“Sorry dat ik mijn huiswerk niet heb gemaakt”, zegt ze kinderlijk verlegen tegen de lerares Spaans. “Dit is een hectische maand. De drukte in de winkel begint al op één mei, daarna moederdag, de communie’s...  Eerlijk gezegd kom ik naar de les om alles even los te laten en te ontspannen, dus stel mij geen moeilijke vragen want ik zit op een andere planeet”. Normaal gezien voeren zij en haar medestudente Berlinde het hoogste woord tijdens de discussies in de pauze. Maar vandaag is Ana Maria zwijgzamer dan anders. Ze luistert afwezig naar de anderen terwijl ze naar een punt staart van de bar in de cafetaria. Als de lerares haar vraagt ça va?, knikt ze alsof het er niet toe doet. Ça va...

Het was niet makkelijk om zich goed te houden tijdens die pauze. Om te luisteren naar alle verhalen van de moeders en oma’s rondom haar. Want net die dag leken ze plots niet meer haar klasgenoten, maar net dat: moeders en grootmoeders. Op andere dagen kan ze er goed mee om, maar vandaag, met moederdag voor de deur, valt het haar erg zwaar. Het steekt. Er zijn dagen waarop de afstand steekt zoals een doorn die ingewanden doorprikt. Twee afstanden: die in kilometers en de afstand die niet meer te redden valt van wat nooit gezegd is. Elke meimaand fantaseerden ze over de reizen die ze zouden maken tijdens het jaarlijks verlof. Elk jaar op moederdag liet haar dochter, na sluitingstijd, haar een witte roos achter op de toonbank met een briefje erbij. Daarna gingen ze samen eten, met papa erbij.  Op een zomer vertrokken ze met z’n driën naar Egypte. En daar leerde haar dochter hem kennen. Daarna volgden er maanden van brieven en telefoontjes. En op een dag, een brief op de toonbank die het onbegrijpbare probeerde uit te leggen. Van dan af, stilte. 

Ze is nooit echt gelovig geweest. En nu zit ze een liedje te neuriën op een bank van het kleine dorpskerkje waar ze niet meer binnen was geweest sinds ze een kind was. Kom en laat ons bloemen brengen naar Maria, bloemen naar Maria, die onze moeder is...  Ze kijkt naar de maagd van moeder tot moeder en probeert antwoorden te vinden die niet bestaan. Soms stelt ze zich voor dat haar dochter dood is.  Zo troost ze zichzelf, zonder niets meer te verwachten. Ook al weet ze dat het een verschrikkelijke gedachte is, het is de enige manier om een beetje vrede te vinden.. 

Begonia’s, azalea’s, geraniums, lelies, petunia’s ...Het is al laat en ondanks alles is het vandaag een goede dag geweest. Ze hebben goed verkocht. Ze denkt dat ze de winkel vandaag niet gaat opruimen, dat ze het morgenvroeg wel zal doen, want ze is uitgeput, ze heeft pijn in haar handen, voeten, rug. Ze gaat even zitten op een kruk in de achterkamer. Op de houten tafel waar ze de boeketten maakt, merkt ze de witte roos op. Haar hart maakt een sprongetje. Ze probeert die plotselinge verbeelding uit haar hoofd te verbannen. Ze wrijft in haar ogen en kijkt nog eens goed. Er zit een briefje rond de steel gebonden. Nog voor ze van haar stoel op kan staan om de roos te nemen, bedekt iemand haar ogen. Het zijn twee zachte, warme handen. Ana Maria slaakt een enorme zucht. Ze denkt dat ze zal flauwvallen van emotie. Ze krijgt geen lucht maar ze houdt vol. Haar dochter fluistert in haar oor: Proficiat mama.

Gent, 7 mei 2015